Χάρτης - Μίνια (Al Minyā)

Η Μίνια ή Ελ Μίνια (Αραβικά: ‏المني) είναι πόλη της Αιγύπτου, με 200.000 περίπου κατοίκους, πρωτεύουσα του Κυβερνείου Μίνια. Βρίσκεται περίπου 245 χιλιόμετρα νότια του Καΐρου στη δυτική όχθη του Νείλου που ρέει βόρεια και μέσα από την πόλη. Το όνομά της προέρχεται από το αρχαίο αιγυπτιακό «Μενάτ Χουφού» (το μέρος που νοσηλεύτηκε ο Χέοπας). Η Μίνια έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά συγκέντρωσης χριστιανών Κόπτων, στην Αίγυπτο, περίπου 50% του συνολικού πληθυσμού.

Χάρτης της αρχαίας Αιγύπτου Η Μίνια είναι πανάρχαια πόλη, υπήρχε από τη προδυναστική περίοδο (πριν από το 3100 π.Χ.). Ανήκε διοικητικά στην 16η νομή. Μετά την ενοποίηση της Άνω και Κάτω Αιγύπτου αναδείχτηκε σε σημαντικό εμπορικό κέντρο, ευρισκόμενη σε εμπορικό δρόμο όπου μέσω της Ερυθράς θάλασσας μεταφέρονταν προϊόντα στη Χαναάν κι αλλού. Κατά την παράδοση εδώ γεννήθηκε ο Φαραώ Χέοπας και η πόλη ονομάστηκε "Μενάτ Χουφού" (Χουφού - Χέοπας). Κατά τη διάρκεια της 11ης Δυναστείας οι ηγεμόνες της πόλεις που απολάμβαναν μεγάλη εξουσία και αυτονομία έφτασαν στο απόγειο τους. Από την 11η δυναστεία διασώζεται και η νεκρόπολη στο Μπενί Χασάν. Η νεκρόπολη αργότερα καταστράφηκαν πολλοί τάφοι και συλλήθηκαν, άλλοι μετατράπηκαν σε κατοικίες και άλλοι χρησιμοποιήθηκε η πέτρα τους για χτίσιμο κατοικιών ή καταστράφηκαν σκόπιμα για θρησκευτικούς λόγους από χριστιανούς και μουσουλμάνους.

Τζαμί του 11ου αιώνα στην Μίνια Κατά την δεύτερη ενδιάμεσα περίοδος η Μίνια ήταν κάτω από την εξουσία των Υξώς. Κατά το 1552 π.Χ. κοντά στη Μίνια έγινε η μάχη όπου οι Υξώς γνώρισαν την πρώτη τους μεγάλη ήττα όπου αναγκάστηκα το 1540 π.Χ. κι εγκατέλειψαν τη Αίγυπτο.

Κατά τον μεσαίωνα και την περίοδο των Αβασσίδων γνώρισε νέα άνθηση, αναπτύχθηκε, χτίστηκαν τζαμιά και παζάρια, ενώ περιγράφεται ως μια πόλη που "υπερέχει πάνω από όλες τις άλλες πόλεις της Άνω Αιγύπτου". Τον 19ο αιώνα ο ηγεμόνας της Αιγύπτου Ισμαήλ έχτισε εδώ ένα παλάτι ενώ με τη κατασκευή ενός καναλιού αύξησε τη παραγωγή της περιοχής σε βαμβάκι και ζαχαροκάλαμο. Στη πόλη εγκαταστάθηκαν πολλοί ξένοι οι οποίοι έχτισαν νέα κτίρια κι έφεραν διακοσμητικά στοιχεία από την κλασική και ροκοκό αρχιτεκτονική εκτός από τις δυτικού τύπου πολυκατοικίες. Οι περισσότεροι ξένοι, κυρίως Έλληνες και Αρμένιοι έφυγαν απο την πόλη με την Κρίση του Σουέζ το 1952.